"Όχι χωρίς εμάς!" Μ.Μ.Σ.Τ. KinderDocs



Την Παρασκευή πήγαμε στο νοκιμαντέρ "Όχι χωρίς εμάς" και είδαμε μια ταινία που μας έδειχνε πώς πάνω τα παιδιά στο σχολείο σε διάφορες χώρες όπως  Ινδία, Ιαπωνία, Αμερική, Ακτή Ελεφαντοστού, Ελβετία και άλλες χώρες.
Μέσα από αυτό το ντοκιμαντέρ μας έδειξε πόσο τυχερά είμαστε που δεν έχουμε προβλήματα με το πώς πηγαίνουμε στο σχολείο. 
Εντύπωση μου έκανε πώς το κοριτσάκι από την Αφρική έκοβε κακάο και δεν είχε φάει ποτέ σοκολάτα.
ΕΛΙΣΑΒΕΤ

Την Παρασκευή πήγαμε οι δύο τετάρτες να δούμε ένα ντοκιμαντέρ. Πήγαμε με τα πόδια, αν και εμένα μου φάνηκε μακριά. Το ντοκιμαντέρ το είδαμε στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
Το ντοκιμαντέρ μιλούσε για την ζωή των παιδιών στις άλλες χώρες. Παρακολουθήσαμε την καθημερινότητά τους. Είδαμε  κάποια παιδιά που οι χώρες τους ήταν φτωχές, τη σκληρή ζωή τους όπως στην Αφρική και στην Ινδία που δεν είχαν λεφτά και έμεναν σε ερείπια. Γενικά οι άνθρωποι στην Αφρική δεν έχουν να πιουν νερό και όλο πηγαινοέρχονται βγάζοντας νερό από τα πηγάδια. Ενώ στις άλλες χώρες τα πράγματα είναι καλύτερα, επειδή οι χώρες τους ήταν πλούσιες και είχαν πολλές ανέσεις.
Αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν ότι το παιδάκι που ζούσε στα χιόνια έκανε απίστευτα γρήγορο σκι για να πάει στο σχολείο του.
ΧΑΡΗΣ

Στις 20 Οκτωβρίου 2017 πήγαμε εγώ και η τάξη μου στην ΔΕΘ να παρακολουθήσουμε ένα ντοκιμαντέρ στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
Παρακολουθήσαμε το ντοκιμαντέρ " Όχι χωρίς εμάς". Αυτό το ντοκιμαντέρ μιλούσε για κάποια παιδιά που πήγαιναν με διάφορους τρόπους στο σχολείο. Κάποια παιδιά πήγαιναν μόνα τους στο σχολείο.
Μου άρεσε ένα παιδί που ζούσε σε ένα βουνό και κάθε μέρα πήγαινε στο σχολείο με τα σκι. 
Η ταινία ήταν πολύ θλιβερή!
ΛΑΜΠΡΙΝΟΣ

Σήμερα πήγαμε στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης με τα πόδια. Μας μίλησαν για το πώς τα παιδιά πήγαιναν στο σχολείο. Μου έκανε εντύπωση η ιστορία με το τυφλό κορίτσι που φορούσε γυαλιά από 8 μηνών. Τα έβλεπε όλα ασπρόμαυρα και την ενοχλούσε το πολύ φως.
ΧΡΗΣΤΟΣ

Την Παρασκευή 20 Οκτωβρίου πήγαμε στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης για να παρακολουθήσουμε ένα ντοκιμαντέρ με το όνομα "Νot without us". Εκεί πήγαμε με τα πόδια.
Το ντοκιμαντέρ μιλούσε για το πώς κάποια παιδιά πηγαίνουν σχολείο π.χ. με το γαϊδουράκι, με τα σκι, με τη βάρκα, με το μετρό και άλλα. Τα παιδιά αυτά κατάγονταν από διάφορες χώρες του κόσμου όπως την Ακτή Ελεφαντοστού, την Ινδία, το Νεπάλ, την Ιαπωνία, την Γερμανία, την |Ελβετία, τη Νότια Αφρική, την Αυστρία και άλλες πολλές.
Πιο πολύ μου άρεσε το πώς έκαναν την ταινία, δηλαδή  πώς μπορούσαν να ταξιδέψουν σε τόσες χώρες και το μουσείο από μέσα, αλλά αυτό δεν είχαμε έρθει για αυτό.
ΛΟΥΚΑΣ

Την Παρασκευή στις 20 Οκτωβρίου 2017 επισκεφτήκαμε το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης για να παρακολουθήσουμε ένα ντοκιμαντέρ. Πήγαμε με τα πόδια στις 11:00 η ώρα και γυρίσαμε πίσω στο σχολείο στις 14:00.
Αυτό που παρακολουθήσαμε ήταν ένα ντοκιμαντέρ για το πώς πηγαίνουν σχολείο τα παιδιά σε διάφορες χώρες. Ας πούμε στην |Γερμανία, στην Ινδία, στην Ιαπωνία ή σε μια άλλη χώρα της Αφρικής που τα παιδιά είναι φτωχά. Τα κορίτσια σε κάποιες χώρες της Αφρικής δεν πάνε σχολείο και κάνουν δουλειές στο σπίτι με τη μαμά τους ή με τη γιαγιά τους. Σ' αυτές τις χώρες οι άνθρωποι δεν έχουνε νερό και είναι φτωχοί, γι' αυτό δεν μπορούν να ζήσουν όπως εμείς.
Αυτό που μου άρεσε πιο πολύ ήταν που ένα παιδί που ζούσε στην Αυστρία έπρεπε να πάει σχολείο με τα σκι, γιατί έχει πάντα χιόνι και ζει σε βουνό. Επίσης μου έκανε εντύπωση που δεν φοβόταν μην πέσει ή μην πάθει κάτι σοβαρό καθώς τρέχει με τα σκι για το σχολείο. 
Πάντως το ντοκιμαντέρ ήταν πολύ ωραίο, αν και λίγο θλιβερό.
ΕΡΜΗΣ



Την Παρασκευή πήγαμε στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
Παρακολουθήσαμε ένα ντοκιμαντέρ που μιλούσε για κάτι παιδιά, για τις δυσκολίες που περνούσαν για να πάνε σχολείο.
Περισσότερο μου άρεσε ένα παιδί που για να πάει σχολείο έπρεπε να κατεβαίνει το βουνό με τα πέδιλα του σκι κάθε μέρα.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Π.

Την Παρασκευή 20 Οκτωβρίου επισκεφτήκαμε το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
Εκεί παρακολουθήσαμε το ντοκιμαντέρ "Όχι χωρίς εμάς". Έδειχνε δεκαέξι παιδιά από διαφορετικές χώρες στο δρόμο για το σχολείο. Κάποια πήγαιναν με τα πόδια, άλλα με λεωφορείο, με skateboard, με σκι με μετρό ή με βάρκα.
Μερικά παιδιά δεν πήγαιναν σχολείο, γιατί δούλευαν.
Μου άρεσε που όλα αυτά τα παιδιά, αν και ζουν σε διαφορετικές χώρες, θέλουν να μαθαίνουν και να παίζουν.
ΜΑΓΙΑ

Την Παρασκευή το σχολείο μου αποφάσισε να πάμε στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης για να παρακολουθήσουμε ένα ντοκιμαντέρ. Μετά από μια σύντομη διαδρομή, φτάσαμε εκεί και με ανυπομονησία περιμέναμε τη σειρά μας για να μπούμε στην αίθουσα. Στην αρχή δεν βρίσκαμε πού να καθίσουμε αλλά η κυρία τελικά μας οδήγησε στις θέσεις. Κάποιοι κάθισαν ακόμα και στις σκάλες. Το ντοκιμαντέρ έδειχνε παιδιά από διαφορετικές χώρες που πήγαιναν στο σχολείο κι εκεί αντιμετώπιζαν πολλά προβλήματα.
Αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν ότι παρόλο που αυτά τα παιδιά είχαν πολλές δυσκολίες, ήταν πάντα χαρούμενα και χαμογελαστά.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Σήμερα πήγαμε στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Εκεί είδαμε ένα ντοκιμαντέρ το οποίο έδειχνε τη ζωή πολλών παιδιών που πάνε ή δεν πάνε στο σχολείο. Τα παιδιά αντιμετώπιζαν πολλές δυσκολίες όπως να περνούν πολλές ξηρασίες και κάποια άλλα να περνούν από πολύ κρύο κάθε μέρα. Το καλό είναι ότι όλα ήταν με το χαμόγελο στο στόμα και δεν σταματούσαν ότι και να έκαναν.
Το αγαπημένο μου σημείο ήταν τότε που το κάθε παιδί λέει τα ταλέντα του.
Πιο πολύ μου άρεσε το παιδί που ζούσε στην Αυστρία!
ΦΙΛΙΠΠΟΣ

Την Παρασκευή 20 Οκτωβρίόυ πήγαμε στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Περπατήσαμε και μόλις φτάσαμε θαυμάσαμε τα έργα από πολλούς καλλιτέχνες.
Όταν μπήκαμε ανεβήκαμε αρκετές σκάλες και περπατήσαμε μέχρι που φτάσαμε στην αίθουσα που θα βλέπαμε το ντοκιμαντέρ.
Αυτό μιλούσε για πολλές ιστορίες με παιδιά που ζούσαν στο εξωτερικό. Παιδιά με πολλές δυσκολίες, άλλα με λιγότερες.
Περισσότερο μου άρεσε η ιστορία με το κορίτσι από την Αφρική, όχι επειδή δεν είχε καλή ζωή, αλλά γιατί μου κέρδισε το ενδιαφέρον. Μια άλλη ιστορία που μου άρεσε ήταν εκείνη με τα παιδιά που ανέβαιναν στα δέντρα για να βρουν το δρόμο για το σχολείο τους.
Όλες οι ιστορίες μου άρεσαν αρκετά και θα ξανάβλεπα το ντοκιμαντέρ. Ήταν πραγματικά μια πολύ ωραία εμπειρία!
ΚΛΕΙΩ

Την Παρασκευή 20 Οκτωβρίου του 2017 επισκεφτήκαμε το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Η επίσκεψη στο μουσείο έγινε με τα πόδια.
Παρακολουθήσαμε ένα ντοκιμαντέρ που μιλούσε για το πώς παιδιά από άλλες χώρες ετοιμάζονταν το πρωί πριν από το σχολείο και με ποιο τρόπο πήγαιναν σε αυτό. Ένα παράδειγμα είναι η ζωή ενός παιδιού στο βουνό που για να πάει σχολείο έπρεπε να το κατέβει με σκι.
Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο είναι ότι αυτά τα παιδιά κατάφερναν να πάνε στο σχολείο παρά τις δυσκολίες τους.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Ι.

Την Παρασκευή την τρίτη ώρα πήγαμε με τα πόδια στην Έκθεση για να παρακολουθήσουμε ένα ντοκιμαντέρ.
Κάποια παιδιά από άλλες χώρες θέλαν να πάνε σχολείο αλλά οι γονείς τους δεν τα άφηναν. Ένα κοριτσάκι δούλευε και μάζευε κακάο, ποτέ δεν δοκίμασε. Ένα άλλο αγοράκι πήγαινε μόνο του και φοβόταν να μην το εκβιάσουν με μαχαίρι και πάρουν τα λεφτά του.
Εντύπωση μου έκανε το αγοράκι στο βουνό, γιατί δεν είχε παιδιά να παίξει και το κοριτσάκι πώς ξυπνούσε τόσο νωρίς και πώς δεν κουραζόταν που στο κεφάλι της κρατούσε ένα πλαστικό, βαρύ κουτί.
Δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση κανενός παιδιού!
ΘΕΟΔΩΡΑ


Σήμερα το πρωί με την τάξη μου πήγαμε στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης για να δούμε το ντοκιμαντέρ "Not without us". Ένα ντοκιμαντέρ που μιλούσε για το πώς πάνε στο σχολείο παιδιά από τις πέντε ηπείρους.
Μου άρεσε περισσότερο το πώς όλα αυτά τα παιδιά περπατούσαν τόσο πολύ για να πάνε μόνο στο σχολείο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Ζ.

Την Παρασκευή 20 Οκτωβρίου πήγαμε στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης για να παρακολουθήσουμε ένα πολύ ωραίο ντοκιμαντέρ. Πήγαμε περπατώντας. Μας συνόδευσε η δασκάλα μας και η κυρία Πώλα, που τυχαίνει να είναι η μαμά μου.
Όταν φτάσαμε η κυρία μας μας είπε να σταθούμε ε' ένα έργο τέχνης έξω απ' το μουσείο. Είχε κολλημένα πολλά μικροσκοπικά πετραδάκια και σε κάποια σημεία του υπήρχε σκληρό ασημένιο μέταλλο. Βγήκαμε μια πολύ ωραία φωτογραφία.
Το ντοκιμαντέρ που παρακολουθήσαμε έδειχνε πολλά παιδιά ηλικίας 11-12 (νομίζω) και την καθημερινή τους ζωή σε διαφορετικές χώρες.
Μου έκανε εντύπωση ο φίλος ενός κοριτσιού που ζει στη Γερμανία, διότι ενώ το κορίτσι δεν βλέπει καλά, αυτός την αγαπάει παρόλο το πρόβλημά της. Το ντοκιμαντέρ μου προκάλεσε συγκίνηση, τρυφερότητα, δυσκολία αλλά και πολλά άλλα...
ΒΑΣΙΛΙΚΗ

Σήμερα πήγαμε στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Πήγαμε με τα πόδια. Εκεί είδαμε ένα ντοκιμαντέρ που έδειχνε τι κάνουν τα παιδιά στις ξένες χώρες, δηλαδή πώς πηγαίνουν σχολείο και γενικά πώς είναι η καθημερινή τους ζωή. Δηλαδή μιλούσε για παιδιά που αντιμετωπίζουν δυσκολίες για να πάνω σχολείο. Περνούν μέσα από ποτάμια, άλλα από δάση και άλλα από πολύ μεγάλες πόλεις και βουνά.
Μου άρεσε πάρα πολύ, γιατί μάθαμε όλοι μας κάτι καινούριο για τις ξένες χώρες. Μάθαμε πώς είναι η καθημερινή ζωή των παιδιών σ' αυτές.
ΓΙΑΝΝΗΣ

Την Παρασκευή πήγαμε στο Μακεδονικό Μουσείο με τα πόδια.
Εκεί είδαμε ένα ντοκιμαντέρ για παιδιά από διάφορα μέρη του κόσμου, το οποίο έδειχνε ότι κάποια παιδιά πήγαιναν σχολείο με πολλές δυσκολίες.
Αυτό που μου έκανε περισσότερο εντύπωση ήταν ένα κοριτσάκι από την Ακτή Ελεφαντοστού. Αυτό το κοριτσάκι έπρεπε να βοηθήσει τη θεία και τη γιαγιά της και έτσι δεν μπορούσε να πάει σχολείο.
Η επίσκεψη αυτή ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, ένιωσα τυχερή, γιατί πάω σχολείο σε πολύ καλύτερες συνθήκες και λυπάμαι για αυτά τα παιδιά.
ΜΑΡΙΑ

Την Παρασκευή 20 Οκτωβρίου πήγαμε σε ένα ντοκιμαντέρ στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης |Τέχνης από την οδό Σβώλου.
Το ντοκιμαντέρ έδειχνε πώς πηγαίνουν τα παιδιά σχολείο σε διάφορες χώρες. Πηγαίνουν για παράδειγμα με το γαϊδουράκι με τα σκι, με το σκέιτμπορντ και κάποια τυφλά παιδιά πηγαίνουν με ένα μπαστούνι μόνα τους.
Περισσότερο μου έκανε εντύπωση το παιδί που πήγαινε με τα σκι, γιατί αφιέρωνε τουλάχιστον δύο ή και παραπάνω ώρες για να πάει. Το ντοκιμαντέρ μου άρεσε πολύ. Σκέφτηκα ότι κάποια παιδιά κάνουν ώρες να πάνε σχολείο ενώ εμείς κάνουμε πέντε με δέκα λεπτά.
ΛΙΒΙΑ

Την Παρασκευή  20 Οκτωβρίου 2017 πήγαμε εγώ και η τάξη μου στο Μακεδονικό Μουσείο και παρακολουθήσαμε ένα ντοκιμαντέρ.
Εκεί καθίσαμε για λίγη ώρα σε ένα μαρμάρινο μεγάλο σκαλί και μετά μπήκαμε σε μια μεγαλούτσικη αίθουσα για να δούμε το ντοκιμαντέρ.
Το θέμα του ήταν πώς μικρά και μεγάλα παιδιά σε όλο τον κόσμο πηγαίνουν στο σχολείο, όπως π.χ. στη Νορβηγία, Αυστραλία, Νέα Υόρκη, Ινδία, Συρία, Ιαπωνία.
Είδα παιδιά να περπατούν 2 με 3 ώρες, άλλα να χρειάζεται να μένουν 5 μέρες στο σχολείο και άλλα να κατεβαίνουν με σκι από το βουνό.
Μου έκανε πολύ εντύπωση το παιδί με τα σκι και τα παιδιά που έπρεπε να περνάν από λίμνη για να πάνε στο σχολείο.
ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ

Την Παρασκευή 20 Οκτωβρίου πήγαμε με το σχολείο στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης να παρακολουθήσουμε ένα ντοκιμαντέρ. Το ντοκιμαντέρ μιλούσε για το πώς πάνε σχολείο τα παιδιά από 15 διαφορετικές χώρες.
Ο τρόπος που πήγαιναν σχολείο τα παιδιά εξαρτιόταν από τις καιρικές συνθήκες.
Εμένα μου άρεσε περισσότερο ο τρόπος που πήγαινε σχολείο το παιδί από τις Άλπεις. Το σπίτι του ήταν πάνω στο βουνό και κατέβαινε στο σχολείο του με τα σκι. Μου άρεσε, γιατί και μένα μου αρέσει το σκι.
Ήταν μια πολύ καλή εμπειρία, γιατί όλο το ντοκιμαντέρ ήταν τέλειο. Μακάρι να δω και άλλα τέτοια ντοκιμαντέρ.
ΜΑΡΙΟΣ

Την Παρασκευή πήγαμε σε ένα ντοκιμαντέρ. Πήγαμε με τα πόδια και μόλις φτάσαμε καθίσαμε και φάγαμε. Μετά μπήκαμε μέσα.
Μου άρεσε πολύ. Εντύπωση μου έκανε το αγοράκι που πήγαινε με σκι στο σχολείο.
ΑΛΕΞΙΑ

Την Παρασκευή πήγαμε στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης με τα πόδια. Παρακολουθήσαμε το "Όχι χωρίς εμάς", ένα ντοκιμαντέρ που μιλούσε για 15 παιδιά που ζούσε το καθένα σε διαφορετική χώρα.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως όταν τελείωνε τα παιδιά ήταν χαρούμενα, παρ' όλες τις καθημερινές δυσκολίες που αντιμετώπιζαν.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Β.









Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου